اشکال کلی سوم:

این اشکال مربوط است به بحثهای قرآنی که از تفسیر به رای استفاده کرده است و برای نظرات خود نه شاهدی از روایات و یا نه از مسلمات عقلی و یا از دیگر آیات که همان تفسیر ایه به آیه است که روش علامه طباطبایی می باشد و اینگونه تفسیرها قابل قبول نیست و هرکس می تواند بر اساس نظر شخصی آیه ایی را تفسیر کند همانطور که امیرالمومنین به ابن عباس در نصیحت خوارج سفارش می‌کند که برای آنها از آیات قرآن دلیلی نیاور که انها بر اساس میل خود تفسیر دیگری از ایه قران ارائه می دهند بلکه از سنتهای رسول خدا(ص) برای آنها دلیل بیاور که در مقابل آن جوابی نخواهند داد. همچنین در بحث تفسیری بیشتر از نظریات اهل سنت بهره جسته است و از نظرات علمای شیعه کمتر استفاده کرده است.

اما درباره نظرات فقهی باید گفت اصلا او به روش استدلالی و فقهی بحث را مطرح نکرده است و گاهی به اشتباه رفته است مانند بحث برائت را که مطرح کرده است اصلا اینجا محل مجرای برائت نیست زیرا ما اصل حکم را می دانیم اما در کیفیت و مقدار آن محل اشکال است نه اینکه اصلا حکمی برای آن وضع نشده باشد.

بحث بسیار مهم که باید مطرح می شده این است حجیت افعال و تقرایرات و سخنان رسول الله برای ما چه گونه است؟

دوم در استدلال به حکم شرعی باید ظن معتبر داشت که در این مباحث ظن معتبری نداریم اگر بگویید که روایت ظن معتبر است باید گفت روایات دو گونه نقل شده است یا متواتر است و یا خبر واحد که خبر متواتر یقیین آور و حجت است اما خبر واحد زمانی حجت است قول فرد ثقه باشد در این صورت ظن معتبر است که می توان به آن عمل کرد در اینجا این اقوال که مطرح شد از قول ثقه نیست و از طرفی با خبرهای معتبر و مشهور در تعارض است که خبر معتبر و مشهور را باید گرفت که بعدا به این مسئله بیشتر اشاره خواهد شد.